Documentaires van Sahar Meradji
Verloren jongeren
Wat ik knap vind aan de documentaires van Sahar is dat ze een goed beeld geven van de werkelijkheid en ik vind haar niet beschuldigend naar onze samenleving. Ze maakt haar reportages zonder oordeel naar de jongeren toe en naar de hulpverleners. Maar ze maakt wel duidelijk haar punt waar we het laten liggen als Nederlandse samenleving.
Ik heb zelf met verbijstering zitten kijken. We kunnen denk ik wel stellen dat deze jongeren hun leven totaal niet op de rit hebben. Dit komt voort uit een onrustige jeugd van uithuisplaatsingen en instellingen. Eenmaal 18 jaar worden ze geacht zelfstandig een leven op te bouwen, wat naar mijn gevoel onmogelijk is. Deze jongeren moet je mijn inziens bij de hand nemen en ze leren hoe je een fijn leven, zonder drugs en alcohol, kunt creëren voor jezelf. Uiteindelijk moeten ze het zelf gaan doen, maar zonder ondersteuning en begeleiding gaat dit niet lukken. En met ondersteuning bedoel ik niet dat je vraagt aan ze: hoe gaat het nu of hoe voel je je hierbij. Als het niet goed gaat met iemand, dan zul je dingen in het leven van diegene zodanig moeten veranderen, een stabielere basis geven. Er is geen engel die op de schouder van deze jongeren neerstrijkt, zodat het ineens wel goed gaat. Of iemand die met zijn toverstokje langs komt. Nee, dit is heel hard werken en doorzetten en knokken voor een beter bestaan. Maar met de juiste, krachtige mensen om je heen, zou dit mogelijk moeten zijn. Maar helaas ontbreekt het hier dus volledig aan en dwalen deze jongeren doelloos en zonder enig zicht op een fijne toekomst door onze samenleving.
Nu dolen ze als criminelen door onze samenleving en verdoven ze zichzelf met alcohol en drugs, omdat ze geen alternatief kennen. Wij ervaren ze als lastige, vervelende en vieze burgers van onze samenleving, zonder te weten dat ze gewoon sturing nodig hebben. Normaal geven je ouders je liefde, warmte, regels, hoop, opleiding, kleding en dan is het leven soms al zwaar. Laat staan als je zonder basis dit allemaal alleen moet doen.
Dan vraag ik me toch af: Kan dit niet anders?
Hulpverleners: Hoe kunnen jullie op deze manier werken?
Tijdens de documentaire zag ik jongeren die echt hun best deden om stappen in de goede richting te zetten. Daarnaast zag ik hulpverleners aanwezig zijn en toekijken.
Toen Sahar de kamer inkwam van de jongen, die zijn eigen bed nauwelijks kon bereiken door de troep en viezigheid in zijn kamer, dacht ik: dit is stap 1 wat de hulpverlening kan doen. Ga samen zorgen dat die kamer dagelijks opgeruimd wordt. Stap 2: zorg voor een doel in het leven van deze jongeren, ga op zoek naar dromen, talenten van deze jongeren en zorg dat ze een dagbesteding hebben door een studie te volgen of te gaan werken. Stap 3: Leer ze hartelijkheid, genegenheid, knuffels, warmte, gezelligheid. Stap 4: Zorg dat ze andere sociale contacten krijgen, dan alleen de daklozen, verslaafden, criminelen, waar ze zich nu onder bevinden. Stap 5: Ga met ze sporten en ga doelen stellen. Hier krijg je meer eigenwaarde en zelfvertrouwen van als je deze doelen bereikt. Genoeg te doen dus lijkt me met deze jongeren, dan alleen maar toekijken hoe ze zich verder de verdoemenis in werken.
Goed dat Sahar ons heeft laten zien, dat deze jongeren een vergeten groep is in de samenleving, die echt beter verdient dan wat ze nu krijgen.
Alles zul je eerst moeten leren, net zoals je kamer netjes houden. Misschien moet je diegene hier wel 100x bij helpen, totdat hij de waarde ervan zelf gaat ervaren. Een opgeruimde kamer zorgt voor een opgeruimd hoofd. Het geeft minder prikkels en dat geeft je weer rust. Daarnaast kun je het beter schoon houden, wat de hygiëne ten goede komt. En je kunt mensen uitnodigen op je kamer als je het er gezellig maakt. Deze waarden zul je eerst moeten ervaren, voordat je zelfstandig aan het opruimen raakt.
En niet te soft, je moet juist doelen en eisen stellen aan deze jongeren. Verpesten ze keer op keer wat je van ze vraagt, dan wordt het uiteindelijk hun keuze om zo te leven. Maar nu is het onkunde van deze jongeren en kun je niet beter van ze verwachten.
We geven deze jongeren toch niet op, zoals nu wel het geval is. Is dit een kwestie van geld, onkunde van de hulpverlening, te weinig personeel. Ik vraag het me oprecht af.
Zijn er dan geen weldoeners in dit land, die iets met een groep krachtige mensen kunnen bedenken. Ondernemers genoeg in dit land, lijkt me. Het is een mooi maatschappelijk project, want deze jongeren verdienen beter, dan wat ze nu krijgen.
Moslims
Tijdens deze documentaire zag ik precies dezelfde drive bij de moslims dan die ik zelf ervaar. Zij zijn zo overtuigd van wat zij doen, het juiste is, dat ze de wereld hiervan willen overtuigen.
En mijn overtuiging is juist heel Westers en niet gelovig. Zelf nadenken over keuzes in het leven, eigen beslissingen nemen, kiezen voor geluk in het huidige leven en diversiteit respecteren en accepteren. We staan dus met ons gedachtegoed mijlenver uit elkaar. En toch zag ik allemaal lieve, vriendelijke mensen tijdens de uitzending, waar ik gewoon bevriend mee zou kunnen zijn.
Ik hoor hun praten over de vrije wil en keuzes die ze hebben in het leven. Mijn inziens zijn juist hun keuzes gemaakt door het geloof en zijn het geen eigen keuzes die ze hierin mogen maken. Toch ervaren de moslimvrouwen dat het dragen van een Niqab een eigen keuze is.
Ik denk dat een eigen keuze is, als je iets kiest wat alleen jij kan kiezen en dat je je door niemand anders laat beïnvloeden in je keuze. Dus bijvoorbeeld dat je je haren paars verft. Als je ouders het hier niet mee eens zijn, je vriendje niet, maar je doet het toch. Dan is het een eigen keuze. Binnen een geloof heb je mijn inziens heel weinig eigen keuzes, omdat je alles doet, omdat je denkt dat je dan een betere gelovige bent en je het eeuwige leven krijgt en niet de hel. De hel, in welk geloof ook, ervaar ik als bangmakerij van een geloof. Zo zie ik dus dat onze overtuigingen mijlenver uit elkaar liggen. Misschien is het enige wat lukt, om elkaar van beide kanten te respecteren en te accepteren. We moeten elkaar zien als mens, los van het geloof en de overtuigingen die de ander heeft. Want dat het aardige en slimme mensen waren, die mee deden aan de opnames, staat voor mij buiten kijf.
Het enige waar ik me wel echt aan stoorde was de twee jonge dames die met de bus wilde reizen en niet toegelaten werden in de bus. Het werd een rommelige situatie, waarvan de buschauffeur ervan werd beschuldigd dat hij het leuk vind om moslims zoals zij te pesten.
Nederland is een super tolerant land, waar alle mensen alle vrijheden krijgen, die ze in veel andere landen niet krijgen. Maar toch heeft Nederland een wet als het gaat om het dragen van een niqab. Ik heb hem er even bij gezocht:
De wet verbiedt het dragen van boerka's, niqaabs, integraalhelmen en bivakmutsen in het onderwijs, het openbaar vervoer, ziekenhuizen en in overheidsgebouwen.
Ik denk dat je dan even moet bedenken dat je in een Westers land woont, met daaraan gekoppeld regels. Het is niet deze buschauffeur die deze regels maakt, maar het land waar je woont. De buschauffeur voert deze regels uit. En je aan de regels houden in het land waar je woont, is heel normaal.
Wanneer wij als Westerse mensen naar een moslim land gaan, worden wij ook geacht ons te bedekken. Dit is dan ook geen enkel probleem, dat doe je uit respect voor dat land. Dan voelen wij ons ook niet gediscrimineerd of gepest.
Ik geloof niet dat ik van een moslim een ongelovige kan maken, door mijn overtuigingen met hen te delen. Hun overtuiging zit zo diep geworteld en het geloof in het eeuwige leven is alles voor hun.
Wat ik in deze documentaire niet terug zag was dat er zoveel moslims zoveel dingen doen die echt niet kunnen mijn inziens. Door deze dingen, ben je voor mij geen goede burger en maak je dus niet de juiste keuzes in het leven. Voorbeelden zijn vechten in het uitgaansleven, veel te hard rijden, rijden onder invloed van drugs en alcohol, in drugs handelen, inbreken, spullen vernielen van anderen, moorden, steekpartijen, verkrachtingen, vrouwenhandel, homohaat, loverboys, digitale oplichting, mishandeling van hun vrouw en/of kinderen. Waarom wordt dit allemaal getolereerd door de islamitische gemeenschap?
Is geloven in Allah het enige wat telt, om voor het hiernamaals in aanmerking te komen?
Want ik denk dat een eerlijk en een goed leven vele malen belangrijker is, dan alleen geloven in God.
Daarnaast vraag ik me altijd af hoe het kan dat vrouwen die wonen in moslimlanden die zo streng omgaan met de kledingvoorschriften, zoals Iran, zich hiertegen verzetten en het zelfs met de dood moeten bekopen. Juist in landen waar je een eigen keuze hebt, om deze bedekkende kleiding niet te dragen, zie je dat vrouwen deze kleding juist wel dragen. Ik denk altijd dat als ik moslim geweest zou zijn, dat ik uit solidariteit met de vrouwen in Afghanistan, Irak, Iran, Syrië, juist geen bedekkende kleding zou dragen om vanuit het Westen te strijden voor meer gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Hier mag je namelijk deze strijd wel voeren en in bovengenoemde landen niet. Maar na het zien van deze documentaire denk ik dat deze strijd alleen gevoerd kan worden door Moslimmannen uit het westen, om hier verandering in te krijgen. Maar of dit ooit gaat gebeuren, daar heb ik grote twijfel bij.
Ik hoop dat de gelovige en niet gelovige niet verder uit elkaar gaan staan, dan wat ze nu al doen, maar juist meer naar elkaar toe groeien en meer van elkaar accepteren, om zo samen te strijden voor een fijne samenleving in Nederland.
Reactie plaatsen
Reacties